-Ay bi gör nasıl sevimli nasıl uslu..-Nasıl?

                                          
Küçükken anneme öyle çok kızardım ki o zamanlarda bir daha asla konuşmamaya söz verirdim kendi kendime. İçimden bi daha hiç konuşmicam görsün işte! der ve odamda kendi halime üzülüp ağlardım -yaş 5 falan:) - düşündüğüm şey 'o olaydan sonra hiç konuşmadı ' desinler gibi bir şeydi. İnat ederdim "konuşmicam kızım, gelsin ağlasın,' kızım çok üzdüm biliyorum affet'" falan desin isterdim içimden. Ha ben şimdi uzun uzun yazdım da benim bu kararımı uygulamam senin bunu okumandan daha kısa bir süre alırdı. Maksimum 5 la, hadi 10 olsun dakika sonra baktım annem gelmiyo odadan çıkar annee bana süt koyar mısın falan derdim. konuşurdum gülerdim falan. İçimde çok birikmişliğim var anlıyo musun dostum...


Bi gün hatırlıyorum o zaman 6 yaşındayım Merzifon'dayız, anneme küstüm hatırlamıyorum neden. yattım yatağın üzerine ağlaya ağlaya uyku vaktimi getirmişim be ya . uyumuş kalmışım orda. Annem beni bi sevdiydi o zaman aman benim kızımm ağlarken uyuya mı kaldı falan diye. Bi de böyle sevgi dolu sözler bi kez daha ağlatır ya insanı. Kendine daha acırsın böyle bi. He işte o modda ağlıyorum yine falan ama o bana nasıl bi pekiştirme geldiyse artık üzülünce uykum geliyo. Milletin kaçar beni basıyor böyle kaçmak değil benimkisi beyle ağlayam ağlayam sızam bilinç altıma süzem bu kadar değil yani özellikle tartışmalarda sıkılıyorm. Aynı sözler kendini tekrar etmeye başlıyor ya amaaaaan deme gitsin artık. Sıkılmanın tepe noktası zirve summit ne dersen artık.Her neyse işte öyle bebeyken enteresan bir çocuktum. 


Sütü aşırı seven bir canlı yoktu ben kadar. Her gece her sabah her öğlen her akşam her öğlene doğru her akşamla gece arası içme kapasitesindeydim.  Bir gün taşındık biz böyle taam mıı, annem süt almamış o gün kadıncağız ben de uyucam. Uyur muyum sütsüz hiç! uyur muyum? bence uyumam. Bence neden bence kullandımsa. İşte uyumadım taam mı ağlıyorum bağırıyorum böyle bi daha süt içmiceeeem sen niye bana süt almadın falan yıktım şehri. Ufacık yer açık market olmaz, annem bir başına sokağa çıkamaz ufacık yer falan. O gün de ben ağlaya ağlaya uyu. Ay nası böyle illet takıntılarım vardı. Şimdi kendimden nefret geliyo. 


Bunun yanı sıra oldukça uslu bir çocuk olduğumu belirtmeme gerek yok sanırım:) Çok usluydum kıııı. Cidden. sesim soluğum çıkmazdı. Kadınlar gününde örnek gösterilen çocuktum ben. Misafirliğe gidince acıktım diye ağlayan, evlerde yakalamaç oynayan çocuklar grubunda değildim. 


Aşırı geniş iç dünyam te o zaman şekil bulmaya başladı. Aşırı yaratıcıydım. Hikayeler anlatır, şarkılar bestelerdim. Şarkılarımda günlük hayattan esinlenirdim. 


Ana bi gün asıl noldu. Ablam beni aldı radyoyu aratıcam dedi gene ufağım böyle 4 falanım. Show radyo' yu arıyoruz. Bizi bağladılar yayına. Adam bana bi şey dedi ben de anlamadım o zaman. Neeee Bok mu diye sordum. Hugo'  da küfreden bebeden önce benim namım vardı buralarda! Alemin kralıyım falandı yani. 


İşte bebelik yıllarım böyle geçti. Sarışın mavi gözlü itici Cengiz'den bahsetmek istemiyorum. Salak bir bebeydi ve sanırım ona aşıktım. Çocukluğumun en geçmişinde hatırladığım detaylardan birisi olması sebebiyle bu sonuca vardım ki 2,5 yaş dönemime ait kendisi. 


Hayatım sıkıcı çocukluk anılarımdan çok ender bahsederek geçti. Ama etrafımda hep ben küçükken diyen bebeler oldu. Alın işte benim de anlatacaklarım varmış. Aslında yazarken aklıma daha geldi de neyse. 


Sıkıcı anılarım var benim. A ne dicem. Bence ben şimdi benim çocukluğum olsam şöyle bir şarkı bestelerdim: 


Sarı sayfa var duvarda 
Üstünde yılanlar gözlükler var
Babam işte değil
Annem evde değil
Çizgi filmler bitti mi
Barış ağbi geldi mi
Bahçede köpek hav dedi.


Evet oldukça yaratıcı olduğumu söylemiştim. Barış ağbi Barış Manço'dur. En sevdiğim <3


öperim. anladın sen:)