Meraba ismim bossa nova ve ben bir duvar bağımlısıyım

Odamdaki tek kişilik iki yatağı birleştirerek iki kişiliğimsi devasa bir yatağa sahip oldum. Bu durum uyuduğum, dönüp dolaştığım alanı değiştirdi mi? HAYIR.

İtiraf etmeliyim ki ömrümün büyükçe bir kısmını duvarla aşk yaşayarak geçirdim. Duvar bana ben duvara değmedikçe uyku, uyku olmaz benim nazarımda.

Öyle bir uyku alışkanlığım var ki duvar tarafında, duvara yapışık bir şekilde uyuyorum. Yani yatak isterse tüm oda olsun; bana yan durduğumdaki genişliğim kadar alan yetiyor. 

Eğer çizimle göstermek gerekirse;

Gördüğünüz gibi yatağın bir çok kısmı boşken ben ince bedenimle ufak bir alan kaplamaktayım. Hatta yastığın bile minicik kısmını kaplıyorum. Genelde yan yattığım için bacak ve kol uyuşmasıyla uyanmalarım sık oluyor. O durumu yaşayan var mı bilmiyorum ama çok lanet bi şey. Bööle kol kopmuş gibi, var mı, yok mu anlayamıyosun ilk etapta, sonra kol kendini en çimdikleyici şekilde hissettiriyor.  Hani o iğrenç "sakın dokunma oğluuuuuğm eef öff" durumuna geçmesi yok mu, tüm uykuyu alıp götürüyo yeminlen.

Kışınsa duvar dibinde yatmak cırcır sebebi olabileceğinden 7 yastık ve yardımcı birliklerle yatıyorum. Fakat uyandığımda yine o popo duvara değiyor oluyor; Allan emri mübarek. İşin kötü tarafı çok yastıkla yatmak bağımlılık yapıyor. 

Annem küçükken beni yorgana sarardı duvarla olan münasebetimizden dolayı. Dolma gibin oluyodum la bildiğin -yorganın bi ucu içte kalacak şekilde-. Hiç üşümüyodum öyle ama bi tırtıl gibi kıvrılarak affedersin kıçımı yine duvara yabıştırıyodum. Mıknatısın demiri çekmesi gibi duvar kıçımı çekiyor argadaş. Seviyorum serin teması napem...

Velhasıl kelam can okurlar; benimle evlenecek adam şanslı olacak. Geniş bir yatak, ince bir eş... Pike, yorgan falan da onun olsun. Bana duvar kenarı üç beş yastık yeter. Çokça iyi bir insan olaraktan gördüğünüz gibi  elimden gelen tüm fedakarlığı yaptım. Daa nooosun.

Öberim.