That's how I roll

Uzun süre evde kaldığımda yaşam alanımın artık değişmesi gerektiğini fark ediyorum. Bazen öyle bir zaman oluyor ki yedi, sekiz gün evden hiç çıkmıyorum. Öyle zamanlarda ne kendimle ilgilenesim geliyor, ne detaylı işlerle uğraşmak istiyorum ne de biriyle konuşmak istiyorum. Ev beni kendine hapsediyor anlayacağın. Ruh halimi yaşam biçimimden aldığım doğrudur-ya da ruh halim yaşam biçimimi belirler kısır döngüsü içinde gidip gelebilirim şu an fakat ikisini de seçmiyorum. Birbirinden etkilenen bu durum sonuçta beni evde süklüm püklüm bir hale sürüklüyor.


Kafada bir topak saç, gözler uyumaktan açılmıyor (ufak ve çekik olduğu için açılmıyor şişince), üstümde bir hırka altımda kareli pijamam öyle geziniyorum. Neye benziyor derseniz saçma sapan duvara çarpıp duran salak sinekler var ya hani öyle bir durum. 


Hayatımın bir dönemini bu şekilde harcamış olmak can sıkıcı zira ömrümün 23. yılının ikinci haftasını saçma bir şekilde ziyan etmekten başka bir şey değil bu durum. Böyle zamanlarda kendime çokça acıdığım için başkalarının da bana haksızlık yaptığını düşünüyorum. Kimse beni sevmiyo ühüü diye ağlayabilirim mesela (meliba ben 5 yaş buhranı içindeyim). 


Benle ilgilen ben çok sümsüğüm de belki değişirim diyemem diğ mi... 
Hayatımda sanırım 3-4 yılda bir kendini tekrarlayan bu birer haftalık periyotlar ömrümde kendimden tiksindiğim anları da içinde barındırır. Gizli gizli ağlamalar, soğukta pencereden başını dışarı çıkarmalar falan, bildiğin ezik bir durum. Ardından gelen baş ağrılarıysa cabası. 


Kendimi dış dünyadan soyutlayarak kendimce kazandığım zaferimde, nevrozlu halimden gördüğünüz gibi ödün vermemekteyim. 


Hayatı 40'ı bulmaya çalışarak geçirmeyi dilerdim (2009-29-11-40) fakat hayat bana bu aralar hep 0,004 ne yazık ki...


görsel sisyphus t-shirt tasarımı tam benlik.