Sevgiliye içten beslenen kinin gudik bir blogda dile getirilmesini samimiyetsiz buluyorum. Evet bu yoldan hislerini dile getiren aşk mektupları yazan ya da bu blogu işallah okumuyondur niyazi diyen çok blogır gördüm. Bugün bunu ben de yapabilirdim, belki bi gün yaparım da. Ama beyin yansımalarımı yine kendi içimde çözmeye çalışıyorum. Yazmak bile rahatlatmıyo beni. İçimde halledicem yani. E hadi yazdım diyelim ay sevgilimi şöyle sinir etttim ama o da böyle yaptı bana oh rahatladım, hadi pc'yi kapattım; rahatım ya sakin sakin kitap okicam; sence okuyabilir miyim ey okuyan? hayır tabi ki... Okuyabilirsem nası insanım lan beni? devadır yazı bir yerde ama sen rahatladın hadi, sevgilin hala sinirli sen dönüp 'ağğşkımm napiyoon hehe' diye mesaj atarsan 'dengesiz misin kadın' diye cevap gelmez mi? takmaz tavırlarda davransan en siniri- kimse bana yapmasın! umrumda değil diyeniin ümüğünü sıkarım heeee!- adam iyiden iyiye çıldırır kapı önüne koyar yeri geldi mi. Her şeye sus pus demiyorum da içinde halletmedikçe burda yazmışın anlamı yok be diğ mi..
Çok yazardım kağıtlara önceden, sonra aradan aylar geçse de elime alınca yine aynı hissi verdiğinden ağlamaklı olurdum. Yazmıyorum artık bilinçaltıma hoooppiii yapıyorum.Sonra da ordan çıkp sayko olmuyo muyum e oluyorum bazen. Deliyim ben lan. Siz bilmiyonuz tabi. Yeri gelir bilinçaltımı çıkarır döverim aleme madara ederim sanki benim değil gibi.. Ama benim lan işte kıyamıyorum. Deliliğime de kıyamadım bak şimdi. O da benim yaa cnım benim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder